مقدمه و اهداف: رشته ورزشی دو و میدانی، از جمله رشته های ورزشی پایه و پر مدال در مسابقات جهانی و المپیک است و لازمه موفقیت در آن بهبود عملکرد ورزشکاران در سنین پایه است؛ بنابراین هدف از پژوهش حاضر، تاثیر 8 هفته آزمایش پلایومتریک و مقاومتی بر متغیرهای منتخب بیومکانیکی (انعطاف پذیری، تعادل، توان و سرعت) پسران نوجوان ورزشکار (دو و میدانی) بود. مواد و روش ها: روش این پژوهش نیمه تجربی بود و با طرح پیش آزمون، پس آزمون و گروه کنترل انجام شد. جامعه آماری پژوهش را نوجوانان دو و میدانی کار 12 تا 17 ساله تشکیل دادند. نمونه آماری شامل 45 نفر از نوجوانان تیم های فعال در لیگ های استان تهران بودند که به صورت تصادفی در 3 گروه آزمایشات پلایومتریک، مقاومتی و کنترل (هر 3 گروه با تعداد 15 نفر) قرار گرفتند. در این مطالعه، برنامه آزمایشی شامل 8 هفته آزمایش (هر هفته 3 جلسه و هر جلسه 45 دقیقه) برای گروه های آزمایش بود. گروه کنترل نیز در تمرینات معمول تیم های خود شرکت کردند. برای بررسی توان از آزمون سارجنت، برای بررسی سرعت از آزمون دوی سرعت 30 متر، برای بررسی تعادل پویا از آزمون تعادل تست ستاره و برای ارزیابی انعطاف پذیری از آزمون تخته انعطاف پذیری استفاده شد. برای تحلیل داده ها در کنار آمار توصیفی (میانگین، انحراف معیار و غیره) از آزمون تحلیل کوواریانس و آزمون تعقیبی بونفرونی در نسخه 24 نرم افزار SPSS استفاده شد. یافته ها: نتایج پژوهش نشان داد 8 هفته آزمایش پلایومتریک و مقاومتی بر متغیرهای منتخب بیومکانیکی پسران نوجوان دو و میدانی کار نسبت به گروه کنترل اثر معناداری دارد. نتایج آزمون تعقیبی نشان داد گروه آزمایش پلایومتریک بر متغیرهای منتخب بیومکانیکی نسبت به گروه آزمایش مقاومتی در پسران 12 تا 17 ساله اثربخشی بیشتری دارد. نتیجه گیری: نتایج پژوهش می تواند درزمینه ارتقای عملکرد جسمانی ورزشکاران نوجوان دوومیدانی موثر باشد و بهبود رکوردها را در رقابت های آن ها افزایش دهد.

زمینه و هدف رشته ورزشی دو ومیدانی از جمله رشته های ورزشی پایه و پر مدال در مسابقات جهانی و المپیک می باشد و لازمه موفقیت در آن بهبود عملکرد ورزشکاران در سنین پایه می باشد و شناخت بهترین راهبردهای بهبود عملکرد و ارتقاء سطح آمادگی و چگونگی تاثیر انواع تمرینات بر این ویژگی ها در جهت ارایه برنامه های تمرینی مناسب از اهمیت و کاربرد خاصی برای مربیان و ورزشکاران برخوردار است. لذا هدف از پژوهش حاضر تاثیر هشت هفته تمرین ترکیبی بر متغیرهای منتخب بیومکانیکی (انعطاف پذیری، تعادل، توان و سرعت) پسران دوومیدانی کار اکتومورف و مزومورف بود. روش کار روش پژوهش حاضر نیمه تجربی بوده و با طرح پیش آزمون، پس آزمون و گروه کنترل صورت گرفت. جامعه آماری پژوهش را نوجوانان ورزشکار 12 تا 17 ساله تشکیل دادند. نمونه پژوهش شامل 30 نفر از نوجوانان اکتومورف در دو گروه کنترل و آزمایش(با میانگین سنی 37/1 ±,83/15 و شاخص توده بدنی 20/1 ±,14/20) و 30 نوجوانان مزومورف در دو گروه کنترل و آزمایش(با میانگین سنی89/0 ±,20/16 و شاخص توده بدنی 30/2 ±, 49/21) بودند که در تمرینات نوجوانان دو و میدانی حضور داشتند. در این مطالعه برنامه تمرینی شامل 8 هفته تمرین ترکیبی برای هر یک از گروه های تجربی بود که تمرینات ترکیبی را به مدت 8 هفته و هر هفته سه جلسه انجام دادند. برای بررسی توان از آزمون سارجنت، برای بررسی سرعت از آزمون دوی سرعت 30 متر، برای بررسی تعادل پویا از آزمون تعادل تست ستاره (SEBT)، برای ارزیابی انعطاف پذیری از آزمون تخته انعطاف پذیری استفاده شد. برای تحلیل داده ها در کنار آمار توصیفی (میانگین و انحراف معیار و. . . ) از آزمون آنالیز کوواریانس در نرم افزار SPSS نسخه 24 استفاده شد. یافته ها نتایج پژوهش حاضر نشان داد که هشت هفته تمرین ترکیبی (پلایومتریک و مقاومتی) بر متغیرهای منتخب بیومکانیکی (انعطاف پذیری، تعادل، توان و سرعت) پسران دوومیدانی کار اکتومورف و مزومورف اثر معنی داری دارد. همچنین این تمرینات بر متغیرهای منتخب بیومکانیکی پسران دوومیدانی کار اکتومورف اثر بیشتری نسبت به ورزشکاران مزومورف ایجاد می کند. نتیجه گیری نتایج این پژوهش می تواند مورد توجه و استفاده مربیان در توسعه آمادگی ورزشکاران دوومیدانی و همچنین استعداد یابی ورزشی در رشته دو و میدانی قرار گیرد.

هدف از پژوهش حاضر بررسی تاثیر یک دوره تمرین ترکیبی بر متغیرهای منتخب بیومکانیکی سالمندان مرد فعال ورزشکار بود. 40 مرد سالمند فعال به صورت داوطلبانه و در دو گروه تجربی و کنترل در این پژوهش شرکت کردند. از آزمودنی های هر دو گروه، قبل و بعد از هشت هفته تمرین، آزمون های تعادل، کنترل حرکتی، کنترل وضعیتی و راه رفتن گرفته شد. گروه تجربی در یک برنامه تمرینی ترکیبی شرکت کردند و گروه کنترل در این مدت به انجام فعالیت های روزمره خود ادامه دادند. برای مقایسه نتایج قبل و بعد از تمرینات در هر گروه، در صورت نرمال بودن متغیرها از آزمون تی همبسته و در غیراین صورت از آزمون ناپارامتریک ویلکاکسون استفاده شد، نتایج نشان می دهد یک دوره تمرین ترکیبی در کنترل وضعیتی و عملکرد راه رفتن معنادار نیست، ولی می تواند در بهبود کنترل حرکتی، تعادل در مردان سالمند فعال موثر باشد و احتمال زمین خوردن افراد را کاهش دهد.

هدف: از آنجایی که سفتی به عنوان یکی از خواص ساختارهای ویسکوالاستیک بدن، به لحاظ نظری می تواند برریسک بروز آسیب اثرگذار باشد، هدف از انجام این تحقیق، تعیین ارتباط سفتی اندام تحتانی با متغیرهای منتخب بیومکانیکی مرتبط با ریسک بروز آسیب در افراد جوان فعال سالم بود. روش بررسی: 20 دانشجوی پسر فعال و سالم رشته تربیت بدنی و علوم ورزشی به طور داوطلبانه در این تحقیق نیمه آزمایشی شرکت کردند. آزمودنی ها Hopping عمودی به سه شیوه دوطرفه، یک طرفه روی پای برتر و یک طرفه روی پای غیر برتر و با سه استراتژی ترجیحی، کنترلی (فرکانس 2/2 هرتز) و بیشینه را برای تعیین متغیرهای سفتی اندام تحتانی و آزمون فرود تک پا از روی سکو را برای تعیین متغیرهای اوج مؤلفه عمودی نیروی عکس العمل زمین، نرخ بارگذاری و انرژی جذب شده مکانیکی اجرا کردند. متغیرهای بیومکانیکی ذکر شده توسط دستگاه فورس پلیت و سیستم آنالیز حرکت سنجیده و محاسبه شدند. ارتباط سفتی اندام تحتانی با متغیرهای اوج مؤلفه عمودی نیروی عکس العمل زمین، نرخ بارگذاری و انرژی جذب شده مکانیکی در اجرای فرود از طریق آزمون همبستگی پیرسون با سطح معناداری 0/05 تعیین شد. یافته ها: از بین متغیرهای سفتی اندام تحتانی حین اجرای Hopping با استراتژی های مختلف (استراتژی کنترلی، ترجیحی و بیشینه)، سفتی اندام تحتانی حین اجرای Hopping بیشینه یک طرفه با متغیر اوج مؤلفه عمودی نیروی عکس العمل زمین (0/01=p) و نرخ بارگذاری (0/01=(p رابطه معنادار و مثبت، و سفتی اندام تحتانی حین اجرای Hopping کنترلی با متغیر انرژی جذب شده مکانیکی رابطه معنادار و منفی (0/02=p) نشان داد. نتیجه گیری: با توجه به یافته های تحقیق، می توان بیان کرد سفتی بالای اندام تحتانی موجب افزایش ریسک بروز آسیب های استخوانی مانند Osteoarthritis مفصل زانو و Stress Fracture می شود، درحالی که سفتی پایین اندام تحتانی ریسک بروز آسیب های بافت نرم را افزایش می دهد. بنابراین به نظر می رسد سفتی بالا یا پایین اندام تحتانی به منظور کاهش ریسک بروز آسیب مزیت محسوب نمی شود و احتمالا مقداری بهینه برای آن وجود دارد.

مقدمه و اهداف با توجه به ادعای اثرگذاری فعالیت ورزشی منظم بر عملکرد قلب، هدف از انجام این مطالعه تأثیر یک دوره تمرین هوازی بر متغیرهای منتخب همورولوژیکی، همودینامیکی و بیومکانیکی عملکرد عضله قلب مردان میانسال مبتلا به عارضه قلبی بود.مواد و روش ها در این پژوهش نیمه آزمایشگاهی، 34 بیمار قلبی مرد میانسال در محدوده سنی 40 تا 65 سال، متعاقب سکته قلبی، پیوند بای پس عروق کرونر و مداخله عروق کرونر از راه پوست شرکت داشتند و در 2 گروه آزمایش و کنترل تقسیم شدند. گروه آزمایش، به مدت 8 هفته، 3 بار در هفته تمرینات هوازی زیر بیشینه انجام دادند. از آمار استنباطی آنالیز کوواریانس و تی وابسته به همراه آزمون ویلکاکسون به منظور مقایسه درون گروهی و بین گروهی در سطح معنی داری p≤0/05 استفاده شد.یافته ها نتایج افزایش معنادار متغیرهای همورولوژیک (گلبول سفید خون، سرعت رسوب گلبول های قرمز، هماتوکریت و لیپوپروتئین ها)، متغیرهای همودینامیک (حجم ضربه ای، ضربان قلب استراحتی و فشار خون دیاستولیک) و متغیرهای بیومکانیک عملکرد قلب (کسرجهشی، ابعاد و حجم حفرات قلب) (p≤0/05) در پی برنامه توان بخشی (تمرین هوازی) را نشان داد. نتیجه گیری با توجه به نتایج، با عنایت به ماهیت اثرگذاری تمرینات هوازی بر متغیرهای مختلف خون، پروتکل تمرینی مورد استفاده در این پژوهش را می توان برای بهبود عملکرد متغیرهای هماتولوژیک، همودینامیک و عملکرد بیومکانیکی عضله قلب بیماران قلبی توصیه کرد.

زمینه و هدف: با توجه به اینکه دوره سالمندی، با پتانسیل بروز ناهنجاری های اسکلتی عضلانی و به تبع آن تغییر در عملکرد بیومکانیکی همراه است، استفاده از برنامه های تمرینی مناسب با رویکرد پیشگیری یا کاهش تبعات منفی ناشی از این تغییرات، در دستور کار متخصصان حوزه بازتوانی ورزشی و کاردرمانگر ها قرار دارد. هدف از انجام پژوهش حاضر، بررسی تاثیر تمرین استقامتی خشکی، آب و ترکیبی بر متغیرهای منتخب بیومکانیکی راه رفتن ارادی مردان 75-60 سال بود. مواد و روش ها: در این پژوهش نیمه تجربی، شصت مرد 75-60 ساله داوطلبانه شرکت کردند و به صورت تصادفی در سه گروه بیست نفره، تمرین استقامتی در خشکی، آب و ترکیبی قرار گرفتند. هر سه پروتکل تمرینی، سه جلسه در هفته و به مدت هشت هفته انجام شد. از آزمون های آماری تی وابسته برای مقایسه پیش آزمون-پس آزمون و تجزیه وتحلیل کوواریانس برای مقایسه اثر سه نوع تمرین بر متغیرهای وابسته استفاده شد. یافته ها: یافته ها نشان داد انجام تمرین استقامتی در خشکی، آب و ترکیبی باعث افزایش معنادار میزان طول گام نرمالیزه، جابه جایی مرکز جرم بدن در محورهای قدامی-خلفی و عمودی، دامنه حرکتی مفاصل ران، زانو و دورسی فلکشن مچ پا و حداکثر نرمالیزه اول Fz (اوج نیروی عمودی عکس العمل زمین) هنگام شروع راه رفتن ارادی می شود (0/05>P). همچنین انواع تمرین استقامتی خشکی، آب و ترکیبی اثر متفاوتی بر متغیر دامنه حرکتی پلانتار فلکشن مفصل مچ پا ایجاد کردند (0/05>P) (بین تمرینات خشکی و ترکیبی)، اما تفاوت معناداری در میزان اثرگذاری نوع تمرین استقامتی خشکی، آب و ترکیبی بر سایر متغیرهای کینماتیکی و کینتیکی هنگام راه رفتن ارادی مشاهده نشد (0/05

مقدمه و اهداف: پارگی لیگامنت متقاطع قدامی یکی از آسیب های شایع در ورزشکاران می باشد و استفاده از بریس پروفیلاکتیک، به منظور کاهش وقوع یا کاهش شدت این آسیب می باشد. با این حال به نظر می رسد بریس قابلیت محدود کردن عملکرد ورزشکار را دارد. هدف تحقیق مرور مقالات در حیطه اثرات استفاده از بریس پروفیلاکتیک زانو بر متغیرهای بیومکانیکی و عوامل خطرزای بروز آسیب لیگامنت متقاطع قدامی است. مواد و روش ها: با جستجوی مقالات در پایگاه های اطلاعاتیSID، Elsevier، Sport Discus، Pub Med، Science Direct، Springer با کلیدواژه های مورد نظر، نهایتا 15 مقاله درباره تاثیر بریس بر متغیرهای بیومکانیکی موثر بر عملکرد ورزشی و 10 مقاله در مورد تاثیر بریس بر عوامل خطرزای بروز آسیب مورد بررسی قرار گرفت. یافته ها: بررسی تحقیقات در ورزشکاران بدون سابقه آسیب لیگامنت نشان داد که اغلب تحقیقات بیانگر اثر مثبت بریس برکاهش عوامل خطرزای بروز آسیب لیگامنت بوده و بریس را سبب محدودیت متغیرهای کینتیکی ندانسته اند؛ با این حال چهار تحقیق از شش تحقیق بیانگر اثر منفی بریس بر متغیرهای کینماتیکی می باشد. همچنین با بررسی تحقیقات در ورزشکاران با سابقه آسیب لیگامنت مشخص گردید که بریس سبب بهبود متغیرهای کینتیکی شده، ولی از دو تحقیق انجام شده یک تحقیق بیانگر اثر منفی بریس بر متغیرهای کینماتیکی بوده و از پنج تحقیق صورت گرفته سه تحقیق بیانگر اثر مثبت بریس بر کاهش عوامل خطرزای بروز آسیب و دو تحقیق، بی اثر بودن بریس را گزارش نمود. نتیجه گیری: می توان گفت که ورزشکاران بدون آسیب، می توانند از بریس به منظور کاهش خطر پارگی لیگامنت استفاده کنند. همچنین ورزشکاران متعاقب آسیب لیگامنت می توانند از اثرات مثبت بریس برای بهبود قدرت، توان و تعادل بهره ببرند؛ با این حال به طور قطع نمی توان گفت که بریس سبب کاهش احتمال آسیب مجدد این لیگامنت می شود.

زمینه و هدف: با توجه به افزایش روزافزون استفاده از کوله پشتی توسط کودکان و نوجوانان و گزارش های متناقض در خصوص معایب و محاسن استفاده از آن در ایجاد خستگی، درد و برخی آسیب های اسکلتی عضلانی، هدف پژوهش حاضر تعیین اثر حمل کوله پشتی بر متغیرهای منتخب بیومکانیکی (فضایی زمانی، کینماتیک زاویه ای و کینتیکی» حین راه رفتن دختران و پسران 7 تا 10ساله بود. مواد و روش ها: در این پژوهش نیمه آزمایشگاهی، از 26 دانش آموز (13 پسر و 13 دختر) شرکت کننده، آزمون راه رفتن حین حمل کوله پشتی در 4 شرایط صفر، 10، 15 و 20 درصد وزن بدن برای تحلیل متغیرهای منتخب فضایی زمانی، کینماتیک زاویه ای و کینتیکی گرفته شد. برای مقایسه متغیرهای مذکور در 4 شرایط، از آزمون آماری تجزیه و تحلیل واریانس با اندازه های تکراری همراه با آزمون تعقیبی ضریب تصحیح بونفرونی استفاده شد (0/008>P). یافته ها: نتایج تفاوت معناداری بین وضعیت های صفر با 20 درصد در میزان طول گام، عرض گام و میزان آهنگ قدم برداری نرمالیزه، درصد مراحل حمایت یگانه، دوگانه و نوسان، حداکثر زوایای فلکشن زانو و دورسی فلکشن و پلانتار فلکشن مچ پا و قله اول و دوم نیروی عمودی نرمالیزه و نیروی عمق فرورفتگی را نشان داد (0/008>P). به علاوه، تفاوت معناداری بین وضعیت های صفر با 15 درصد در میزان عرض گام و آهنگ قدم برداری نرمالیزه، حداکثر زاویه پلانتار فلکشن مچ پا و قله اول و دوم نیروی عمودی نرمالیزه مشاهده شد (0/008>P). همچنین تفاوت معناداری در میزان حداکثر زاویه پلانتار فلکشن مچ پا و قله اول نیروی عمودی نرمالیزه بین وضعیت های 10 درصد با 20 درصد و میزان قله دوم نیروی عمودی نرمالیزه بین وضعیت های صفر با 10 درصد وجود داشت (0/008>P). نتیجه گیری: هنگام استفاده از کوله پشتی با وزن های مختلف، آگاهی از اثرات متعدد بیومکانیکی مفید بوده و به تجویز وزن مناسب جهت حمل کمک می کند. ضمنا به دلیل تغییرات بیومکانیکی اندک، حداکثر وزن حمل کوله پشتی برای کودکان در محدوده 10 درصد وزن بدن آن ها مناسب است. البته در این زمینه به دلیل تفاوت های فردی احتیاطات لازم باید صورت بگیرد.

مقدمه و اهداف: نوسان اندام فوقانی در حین راه رفتن به عنوان عاملی تعاملی بین دست ها، پاها و تنه به اثبات رسیده است و دارای تاثیرات مهمی بر الگوی طبیعی راه رفتن اندام تحتانی می باشد. هدف از تحقیق حاضر، بررسی تاثیر تغییرات الگوی حرکتی اندام فوقانی بر متغیرهای بیومکانیکی راه رفتن بوده است. مواد و روش ها: مطالعه حاضر به وسیله بررسی پایگاه های Scopus، PubMed، Google Scholar، Ovid، Science Direct، ProQuest، Mesh، DOAJ، Medline، Clinical Key در بازه زمانی 1990 تا 2019، با استفاده از واژگان مرتبط با موضوع انجام شده و مقالات با توجه به معیارهای ورود و خروج انتخاب گردیدند. یافته ها: یافته های تحقیق حاضر حاکی از این بود که تغییر الگوهای اندام فوقانی تاثیرات متفاوتی بر متغیرهای کینماتیکی، فضایی زمانی و کینتیکی راه رفتن دارد. نتیجه گیری: متغیرهای مربوط به فرکانس و طول گام و سرعت در ارتباط با حیطه های کینماتیکی و فضایی زمانی و نیز متغیر گشتاور در حوزه کینتیک بیشترین تغییرات را در هنگام تغییر این الگوها نشان می دهد.

هدف: بررسی تاثیر تجویز پنتوکسیفیلین(pentoxifylline)  بر فرآیند التیام زخم فشاری تجربی ایجاد شده در موش صحرایی به روش ارزیابی آزمایش بیومکانیکی.مواد و روش ها: در ده سر موش صحرایی نر بالغ تحت بیهوشی عمومی و شرایط استریل به وسیله سوزن گیر شماره 20 یک مدل زخم فشاری تجربی ایجاد شد، به این ترتیب که پوست موش ها بین دو گیره سوزن گیر در بیشترین فشار آن از چهار درجه فشار کم، متوسط، زیاد و خیلی زیاد یعنی خیلی زیاد به مدت 2 ساعت قرار گرفت و پس از نیم ساعت پوست آزاد شد این برنامه دوازده دوره، طی سه روز تکرار شد. سپس هفت روز تامل شد تا زخم فشاری ایجاد شود. موش ها به دو گروه شاهد و تجربی با تعداد مساوی موش تقسیم شدند. از این مرحله به موش های گروه تجربی به مدت بیست روز پیاپی روزانه محلول پنتوکسی فیلین به میزان 50 میلی گرم بر کیلوگرم به صورت داخل صفاقی تجویز شد. موش های گروه شاهد محلول نرمال سالین دریافت کردند. در انتهای دوره بیست روزه همه موش ها به وسیله استنشاق کلروفورم در فضای بسته کشته شدند نمونه ای که از محل زخم فشاری و پوست سالم اطراف تهیه شده بود، به وسیله دستگاه سنجش استحکام مواد تحت آزمایش بیومکانیکی کشش و تنسیومتری قرار گرفت و استرس حداکثر در مقیاس نیوتن بر میلی مترمربع، کار انجام شده در مقیاس نیوتن بر میلی متر و سفتی ارتجاعی نمونه ها(Young modulus of elasticity)  در مقیاس نیوتن بر میلی مترمربع محاسبه شد. داده ها به وسیله Independent sample student t test  سنجش شد.یافته ها: استرس حداکثر (2.05±0.15) و کار انجام شده (63.75±4.97) گروه تجربی در مقایسه با گروه شاهد (1.3±0.27) و (43.3±14.96) بیشتر شد که این اختلاف ها از نظر آماری هم معنی دار بود (P=0.002 و P=0.035).نتیجه گیری: آزمایش بیومکانیکی بافت ترمیمی نشان داد که تجویز پنتوکسیفیلین به موش های صحرایی که زخم فشاری به طور تجربی در پوست آن ها ایجاد شده بود، باعث تسریع بخشی معنی دار فرآیند التیام زخم آن ها در مقایسه با گروه شاهد می شود.